മുഖംമൂടികള്‍ക്ക് പിന്നില്‍
-
- September 4, 2023
- സുരാഗ് രാമചന്ദ്രന്‍
‘നാളെ, ഉച്ചയ്ക്ക് ഊണിന് പായസമുണ്ടാകും. വീട്ടില്‍ നിന്ന് ഉണ്ടാല്‍ മതി.’
അരുന്ധതി ഈ കാര്യം വീട്ടിലുള്ളവരെ ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചു. എന്നാല്‍ ആ വീട്ടിലെ ഗൃഹനാഥന്‍ സ്വന്തം കുടുംബത്തില്‍ പോലും ഇപ്പോള്‍ വരാറില്ല. മറ്റൊരു ബന്ധത്തില്‍പ്പെട്ട അരുദ്ധതിയുടെ ഭര്‍ത്താവ് അന്നേരം അവര്‍ക്ക് വിവാഹമോചനത്തിന്റെ നോട്ടീസ് അയക്കാന്‍ തന്റെ വക്കീലിനോട് സംവാദിക്കുകയായിരുന്നു. അരുദ്ധതിയുടെ മകനും മകളും അന്നേരം വീട്ടിലുണ്ടായിരുന്നു. മകന്‍ ധ്രുവ്, അമ്മ കൂടുതല്‍ കാര്യങ്ങള്‍ തന്നെ ഏല്‍പ്പിക്കുന്നത് ഒഴിവാക്കാന്‍ വേണ്ടി തിരക്ക് അഭിനയിച്ച് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. അയാള്‍ അത് മുമ്പും ചെയ്യാറുള്ള പ്രവര്‍ത്തിയായിരുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള അവസരങ്ങളില്‍ അടുത്തുള്ള തീവണ്ടിയാപ്പീസില്‍ പോയി പെട്ടെന്ന് മനസ്സില്‍ തോന്നിയ ഒരു സ്റ്റേഷനിലേക്ക് ഒരു ടിക്കറ്റെടുക്കും. അവിടെ ഇറങ്ങിയതിന് ശേഷം അടുത്ത തീവണ്ടിയില്‍ തിരിച്ചും യാത്രചെയ്യും. അന്നും അയാള്‍ അങ്ങനെ ചെയ്തു. സമയം, വൈകുന്നേരം ഏതാണ്ട് നാല്മണി ആയികാണും. തീവണ്ടി അയാള്‍ക്ക് ഇറങ്ങേണ്ട സ്റ്റേഷനോടടുക്കുന്നു.
വാതിലിനടുത്ത് നിന്ന ധ്രുവ് ഒരു ചെറിയ കടയില്‍ കുറേ മുഖംമൂടികള്‍ വില്‍ക്കാന്‍ വെച്ചത് കണ്ടു. വെറും മുഖംമൂടികളായിരുന്നില്ല അവ. കെട്ടിടങ്ങള്‍ക്ക് ‘ദൃഷ്ടിദോഷം’ ഏല്‍ക്കാതിരിക്കാന്‍ ഉണ്ടാക്കുന്ന മുഖംമൂടികള്‍.
കടയുടെ പേര് എഴുതിയ ബോര്‍ഡിന്റെ നടുക്ക് തന്നെ ഒരുമുഖംമൂടി ഉണ്ടായിരുന്നു. വലിയ രണ്ട് കണ്ണുകള്‍ മിഴിച്ചുനോക്കുന്നു. കണ്ണുകള്‍ക്ക്ചുറ്റുംചുവന്നനിറത്തില്‍ ഉള്ളതടം. നെറ്റിക്ക് നടുവിലും ഒരു ചുവന്ന വലിയപൊട്ട്. മഞ്ഞനിറത്തിലുള്ള മൂക്ക്. വലിയ കപ്പട മീശ. വലിയ പല്ലുകള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്നും പുറത്തേക്ക് നീട്ടിവെച്ചിരിക്കുന്ന നാക്ക്! ഇങ്ങനെയുള്ള ഒരു രൂപവും, ‘കരിങ്കണ്ണാ നോക്ക് ‘ എന്നൊരു എഴുത്തും. തന്റെ കണ്ണിലേക്ക് ആ രൂപത്തില്‍ നിന്നും കറുത്ത നിറത്തിലുള്ള കിരണങ്ങള്‍ പ്രവഹിക്കുന്നതായി ധ്രുവിന് തോന്നി.
തീവണ്ടിയില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങിയ ഉടന്‍ അയാള്‍ ആ കടയിലേക്ക് നടന്നു. കടയിലുള്ള വില്‍പനക്കാരന് അയാളെ സന്തോഷപൂര്‍വ്വം സ്വീകരിച്ചു. പുറമെനിന്നും കണ്ടപ്പോള്‍ ആ മുഖംമൂടികള്‍ കളിമണ്ണ് കൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയതാണെന്നാണ് അയാള്‍ കരുതിയത്. കൈയ്യിലെടുത്തപ്പോള്‍ പ്ലാസ്റ്റിക് ആണെന്ന് മനസ്സിലായി.
‘സാറ് പുതിയവീട് എടുക്കുകയാണോ?’
‘അല്ല, ഇപ്പോള്‍ താമസിക്കുന്ന വീട്തന്നെയാണ്. കുടുംബത്തില്‍ കുറേ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍. ‘ദൃഷ്ടിദോഷം’ തട്ടാതിരിക്കാനാണ്.’
‘സാറ് ധൈര്യമായി വാങ്ങിയിട്ട വീട്ടില്‍ വെക്ക്. മൂന്ന്മാസംകൊണ്ട് കാര്യങ്ങള്‍ക്ക് നല്ല പുരോഗതിയുണ്ടാകും.’
വില്‍പ്പനക്കാരന്‍ പറഞ്ഞപോലെ മുഖംമൂടിവാങ്ങി വീട്ടില്‍വെച്ച ധ്രുവ്, മൂന്ന്മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കണ്ട പുരോഗതി, തന്റെ അമ്മയും അച്ഛനും വിവാഹ മോചനം നേടുകയും, അമ്മവേറെ ഒരു വീട്ടിലേക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് താമസം മാറ്റുകയും ചെയ്തതാണ്.
മാതാപിതാക്കള്‍ തമ്മിലുള്ള മുറിവുകള്‍ ഉണങ്ങാന്‍ കഴിയാത്തത്ര ആഴത്തിലുള്ളതായതിനാല്‍, അനുരഞ്ജനത്തിനുള്ള ധ്രുവിന്റെ ശ്രമങ്ങള്‍ വ്യര്‍ഥമാണെന്ന് തെളിഞ്ഞു. നിരാശനായ അയാള്‍ ഉത്തരങ്ങള്‍ക്കായി സോഷ്യല്‍ മീഡിയയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു.
ഒരു സായാഹ്നത്തില്‍, ധ്രുവ്തന്റെ ഫേസ്ബുക്ക് ഫീഡിലൂടെ സ്‌ക്രോള്‍ ചെയ്യുമ്പോള്‍, അവന്റെ ഹൃദയം തകരുന്ന ഒരു ഫോട്ടോ കണ്ടു! പുഞ്ചിരിക്കുന്ന മുഖങ്ങളുടെ കടലിനുനടുവില്‍, അവന്‍ തന്റെ അമ്മയുടെ ഒരു ചിത്രത്തില്‍ ഇടറിവീണു. അരുന്ധതിയുടെ കൈകള്‍ അപരിചിതനായ ഒരാളുടെ തോളില്‍ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചിരുന്നു. അയാളെ അവന്‍ ഇതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ല. ആ ചിത്രം അവനെ ഉലച്ചു. ഒരു കൊടുങ്കാറ്റ് പോലെ ചോദ്യങ്ങള്‍ അവന്റെ മനസ്സില്‍ അലയടിച്ചു.
തന്റെ ജിജ്ഞാസ അടക്കാനാകാതെ, അമ്മയെ നേരിടാന്‍ ധ്രുവ് ധൈര്യം സംഭരിച്ചു. തന്റെ അമ്മ താമസിക്കുന്നയിടത്ത് എത്തിയ ധ്രുവ് ഭയവും സങ്കടവും ഇടകലര്‍ന്ന വിറയ്ക്കുന്ന സ്വരത്തോടെചോദിച്ചു,
‘അമ്മേ, നിങ്ങളുടെ പുതിയ കൂട്ടുകാരനെക്കുറിച്ച് സോഷ്യല്‍ മീഡിയയിലൂടെ ഞാന്‍ അറിയുന്നത് ശരിയാണോ?’
മകന്റെ കണ്ടുപിടിത്തത്തില്‍ ആദ്യം അമ്പരന്ന അരുന്ധതി, പെട്ടെന്ന് സമചിത്തത വീണ്ടെടുക്കുകയും ആ ഫോട്ടോ പോസ്റ്റ് ചെയ്ത വ്യക്തിയുടെമേല്‍ കുറ്റംചുമത്തുകയും ചെയ്തു.
‘മോനേ, ആളുകള്‍ ഇങ്ങനെ നമ്മുടെ സ്വകാര്യതയിലേക്ക് കടന്നുകയറുന്നത് ശരിയല്ല. അവര്‍ നമ്മുടെ സ്വകാര്യ നിമിഷങ്ങള്‍ സോഷ്യല്‍ മീഡിയയില്‍ പങ്കിടരുത്.’
അമ്മയുടെ നിരാശയെ അംഗീകരിച്ചുകൊണ്ട് ധ്രുവ് തലയാട്ടി, പക്ഷേ അയാള്‍ക്ക് അറിയേണ്ട കാര്യം അതായിരുന്നില്ല. ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി ധൈര്യം സംഭരിച്ചുകൊണ്ട് അയാള്‍ ആരാഞ്ഞു,
‘എത്രനാളായി അമ്മേ ഇയാളുമായുള്ള സഹവാസം തുടങ്ങിയിട്ട്?’
അരുന്ധതിയുടെ മുഖഭാവം അമ്പരപ്പില്‍ നിന്ന് ദേഷ്യത്തിലേക്ക് മാറി. നീരസം കലര്‍ന്ന അവരുടെ ശബ്ദംമുറിയില്‍ നിറഞ്ഞു.
‘ധ്രുവ്, നിനക്കെങ്ങനെ ധൈര്യംവന്നു ഇത്തരം കാര്യങ്ങള്‍ പറയാന്‍! ഞാന്‍ നിന്റെ അച്ഛന്റെ കൂടെയായിരിക്കുമ്പോള്‍ ഈ മനുഷ്യനെ കാണുകയായിരുന്നുവെന്നാണോ നീ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്? നീ ഇത്രയും തരംതാഴുമെന്ന് ഞാന്‍ ഒരിക്കലും കരുതിയിരുന്നില്ല!’
തന്റെ ചോദ്യം അമ്മയ്ക്ക് ഉളവാക്കിയ വേദന മനസ്സിലാക്കിയ ധ്രുവിന്റെ ഹൃദയം കൂടുതല്‍ തളര്‍ന്നു.
‘അല്ല, അമ്മേ! നിങ്ങളുടെ വേര്‍പിരിയലിലേക്ക് നയിച്ച സാഹചര്യങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കാന്‍ മാത്രമാണ് ഞാന്‍ ശ്രമിച്ചത്.’
ദേഷ്യം അല്പം ശമിച്ച അരുന്ധതി, അവരുടെ സ്വരം മയപ്പെടുത്തി.
‘മോനേ, ഞാന്‍ ഈ മനുഷ്യനെ കാണുന്നതിന് വളരെമുമ്പുതന്നെ എന്റെ ദാമ്പത്യബന്ധം വഷളായിരുന്നു. ഞാനും നിന്റെ അച്ഛനും ഒത്തിരി അകന്നുപോയി, ഒരിക്കല്‍ ഞങ്ങളെ ബന്ധിപ്പിച്ചിരുന്ന സ്‌നേഹം മങ്ങി. അത് ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള തീരുമാനമായിരുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള അവസരത്തില്‍ ചിലപ്പോള്‍ സന്തോഷം മറ്റെവിടെയെങ്കിലും തേടേണ്ടിവരും.’
അന്ന് അരുന്ധതിയുടെ അടുത്ത്‌നിന്നും മടങ്ങിയ, ധ്രുവിന്റെ മനസ്സ് പരസ്പര വിരുദ്ധമായ വികാരങ്ങളാല്‍ അലയടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. തന്റെ കണ്ടെത്തലുകളുടെ ഭാരവും അമ്മയുമായുള്ള സങ്കീര്‍ണ്ണമായ ബന്ധവും പങ്കുവെച്ചുകൊണ്ട് അയാള്‍ തന്റെ ഭാര്യ സുചേതയില്‍ ആശ്വാസംതേടി. അത്സുചേതയെ, ഒരു പ്രയാസകരമായ ധര്‍മ്മസങ്കടത്തിലായി. കാരണം, അവള്‍ ഗര്‍ഭിണിയായിരുന്നു. ഗര്‍ഭിണിയാണെന്ന വാര്‍ത്ത അവളില്‍ സന്തോഷം നിറച്ചിരുന്നു. പക്ഷെ, ഭര്‍തൃകുടുംബം ശിഥിലമായിതീര്‍ന്ന അവസരത്തില്‍ അത് പ്രകടിപ്പിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത അവസ്ഥയിലുമായിരുന്നു. ധ്രുവിന്റെ കുടുംബത്തെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ള സങ്കീര്‍ണ്ണമായ സാഹചര്യങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍, മുന്നോട്ടുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചുകൊണ്ടവള്‍ ധ്രുവിനോട് പറഞ്ഞു,
‘ധ്രുവ് എപ്പോഴെങ്കിലും അച്ഛനും അമ്മയുമായി വീണ്ടും ബന്ധപ്പെടാന്‍ തയ്യാറാണെന്ന് തോന്നിയാല്‍ മുന്‍കൈയെടുക്കാന്‍ എന്നെ അനുവദിക്കണം.’
‘എന്തിനാണ് അച്ഛനും അമ്മയുമായി വീണ്ടും ബന്ധപ്പെടുന്നത്? അവരായി, അവരുടെ പാടായി. നമ്മളായി, നമ്മളുടെ പാടായി. ഇനി നമ്മുടെ കുഞ്ഞിനുവേണ്ടി ജീവിച്ചാല്‍ മതി.’
‘പക്ഷേ, ആ കുഞ്ഞിന് മുത്തച്ഛനേയും മുത്തശ്ശിയേയും അറിയാനുള്ള അവസരം നിഷേധിക്കാന്‍ പാടില്ലല്ലോ?’
